KARANLIĞIN IŞIĞI
Ne zaman ufka takılsa gözlerim,
Kara bulutlar çöker üstüme
Eser fırtına-bora, ruhumda
Öyle bir sarsar ki derinden
Sökülür yüreğim yerinden...
Her bitişin finalinde
Kopar ruhum bedenimden;
DİRİLİŞE AKARIM...
Sıyrılırım kara(lar) dan, mavi kuşanırım
Başka bir boyuta geçer, zamanı aşarım
Hayatın tüm hâlleri kanatlarım-da
ANDA BİR ÖMÜR YAŞARIM...
Dönüp bir de maziye bakarım
Aynaya düşen; boş bir çerçeve...
Alırım yafta-mı boynuma takarım
"Bir varmış bir yokmuş"
...
Kalmaz senden eser, silinir ismin;
Dursa da yerinde taşlaşmış cismin...
12 AĞUSTOS 2012 /Metanet Yazıcı
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder